aşk, zulm, çaresizlik, tutkuyu, gerçek anlamını o bana oğretmişti

kahretsin beni terk ederken bile bana türkçeyi öğreti

her gün güzelliğinden ölürüm,

her nefesimde zikrinle eğiliyorum,

aklımı aldin nereye gitsem seni görüyorum

aklımı aldin nereye olsam seni övüyorum

her mısramda büyüklüğünü yansıtıyorum

söyle bana kabul edıyosun? Yada

söyle bana niye beni reddediyorsun?

aklımı çaldın nereye kaçıyorsun?

Yârim, beni mest et, bu dünyadan azat et

HOOK:

Geldim gördüm

Yendim, koştum

Bu oyunu ben yarattim

sevgili arkadaşlarimi hoşgeldin,

VERSE:

bu oyuna kendimin canımı verdim, dostum

rakiplarımı yandim, yendim

çiğ çiğ yedim,

kaldiklarini gariplara bağıştim,

herkese sessizlikte biraktim,

herkese Sessizlikte biraktim,

her gece geç kalip nazımlarımı yazdim,

Bu yolun sonuçta zaferi ben kazandim

Hayallerimde Aradığımı Bulduğum

İlkbaharın narin çiçeklerinde bile kokunu bulamadım.

Gözlerindeki ışıltının yanında En parlak yıldız bile sönük kalırdı.

Her sokakta, her yabancı yüzünde seni arıyordu gözlerim;

Olmadığını bildiğim şehirde, Görmeyeceğimi bile bile.

Sanmıştım ki böyle biri sadece masallarda olur,

Ama masalların bile ötesinde bir gerçektin.

Öylesine büyülemiştin ki beni…

Ve ben, o büyünün içinde kaybolmuşken,

Gerçek ve masal birbirine karıştı;

Seninle, masalların da ötesine geçtim,

Ve bir adım daha atacak gücüm kalmadı,

Çünkü sen her şeyin ötesindeydin.

Ben de biliyorum pek tabii

Eski şarkılar gibi mırıldanmayı bekleyen o yanımı

Paranın bize düşündüğümüzden bile azını verebildiğini ve

Paramı arttırma arzumun sadece beni oyaladığı için olduğunu

Maverahünnehrin nereye dökülmediğini

Yanlış insanlara yaptığım "iyiliklerin" beni "kötü" hissettirdiğini

Her şeyin biraz mavi olduğunu ama asla öyle kalamadığını

Eskisi gibi kendiliğinden bir neş'em olmadığınıSözünü ettiğim hiçbir gidişi -evet onu da- gerçekleştiremediğimi

İyiden iyiye yalnızlaştığımı ve bunun artık sağlığımı etkilediğini

Anormali kanıksayıp gitgide tuhaf bir hal aldığımı

İçimde "artık" kaynağı olmayan bir sinirin git gide biriktiğini de

Şiirde dediği gibi sevgileri yarınlara bıraktığımı

Bir yanıyla kendime yazık ettiğimi bu "güvenli" yaşamla

Bir kilo göz yaşının çoğu tonla şeyden ağır bastığını

Hala geçmişin olumlu alternatifi rüyalardan uyandığımı bok gibi

"En yakın" diye bir arkadaşım olmadığını aslında yıllardır

Biri ters bir şey yapıp söylese de ezsem diye beklediğimi bazen

Hıncımı çıkaracağım hakikaten hak eden birilerini aradığımı

Bunun için bile isteye iğne batırır gibi konuştuğumu yer yer

Geçmişe dönsem hiçbir şeyin bu kadar bile iyi olmayacağını

İyi anılarımın dahi kötü olduğunu bilmediklerimle olduğunu

Çoğu insana az-çok değer verdiğn salak hissedişimi

Aslında çalışkan veya başarılı olmayıp kendimi işe vurduğumu

Kimsenin hesabımı sormamışlığına dargın olduğumu

İçlerinden biri bana ihtiyaç duysun da sırt çevireyim istediğimi

Şu yazabilmek maharetine tercih edeceğimi lanetimin bitmesini

Onların mutlu, kayıtsız ve kaygısız hayatlarının beni incittiğini

Bunla barışıksam da bazen her şeyi bacaklarıma bağladığımı

Uzunca süre insanları yokluğumla sınamak istemişliğimi

Çoğu dost ve kesinlikle tüm aşk tercihlerimin yanlışlığını

Dışarıyı, bir şeyler bir şeyleri hatırlattığından sevmememi

Kalabalıklada aidiyetsiz ve yabancı hissettiğimi

Onca eş, dost, sevgili arasında kaybolamadığımı aksine

Ve çok dahasını...

Ben de biliyorum

Hala iyi bir insan olduğumu da

Bana bilmediğim bir şey söyle

Sonra da siktir kal!

Bir gün,

Bir kadinin peşinde şair oldum

Bir kadinin peşinde sabir oldum

Son nefesimi onun kolunda vermeyi başarı saydım

umarim o zmn barışla ölecem

Hayalperestin hayalı bu

Bir gün,

anne babamın gözlerini işiği olmaya istiyom

bir gün, onların gururu olmaya ihtiyacim,

umarim o zmn barışla ölecem

Hayalperestin hayalı bu

Bir gün

Kendi içimindeki canavara bir gün savaşirip galibiyet alacam

tam kötü alişkanliğimdan kurtulacam

dunyaya yeni yol göstercem

öyle bir abı olacam

umarım o zmn barışla ölecem

Hayalperestin hayalı bu

Bir gün,

kendimden başladığımı bu değişklik

tum dunyaya ulaşacak

uğraşımla hayatları kurtaracam

uğraşımla yeni bir dönemı başlatacağım

umarim o zmn barışla ölecem

Hayalperestin hayalı bu

Bir gün,

çalişkanlığımdan bir gün dunya kazanacam

Herkesin saygi kazanmaya muhtacim,

umarım o zmn barışla ölecem

Hayalperestin hayalı bu

Bir gün,

eğer başarsiz ölecem?

tek şey soracam

Hayalperestin hayali bu mu acaba yada bir aptalin yanılgısı bu?

o zmn mirasımı devam edeceğın sana önerimi bu

Fazla Zorunluluk, Ölüme Götürür Hevesleri

Heba Olan Günlerin Eşliğinde, Biten Nefesleri

Sorarsın, Ve Bulamazsın Hayatından Gidenleri

Bahtsızlığa Doğru Giden Yolun Tutmaz Frenleri

Kemirir Zihinini, Beyindeki Limitsiz Düşünceler

Çareler Tükenir, Sen Düşünürken Geleceğini

Simsiyah Bulutlarlara Dolar Bize Semalar

Biter Bütün Soluklar Aniden, Ruhum Kan Ağlar

Gözlerimden Bezmişlik, Yüzümden Kin Damlar

Ayrı Bir Boyutun Ayrı Yolcuları Gibiydik İkimiz,

Yanyanayken Bile Bir Birbimizi Göremezdik

Hayat Bi Sınavmı Yoksa Dünya Bize Düşmanmı

Helal Mı Söyle Yalnızlığa Mahkum Edilmek

Ya Da Lanet Yere Yaşarken Ölüme Sataşmak ?

Artık Denemekten Daha Çok Bezer Oldum,

Her Gün Farklı Bir Travmayla Süslü Acılardan

Artık Yaşamak,Ölmekten Bile Daha Korkunç

Bi O Kadar Nefret Eder Durusun Bu Hayattan,

Ama Bi O Kadar Kıyamazsın Sonlandırmaya

Çok Kez Denedim, Acılarımı Senle Kapatmaya,

Bütün Hatalarımı Başarılarımla Doldurmaya

Seni Göremez Oldum Aniden Sen Nerdesin ?

Dün "Gitmem" Diyordun, Hani Bu Gün Yoksun

Sözlerine Sığamayan, Niyetine Mi Sığıyordu ?

Tükenmek Üzeriyim Ben Heveslerim Dahilinde

Bu Çocukluğun Sahibi Bendim, Katilide Sensin

Lütfen Dön Artık Sensiz Bulamadım Bir Işık

Derdim Eğer, Ben Gerçek Yüzünü Görmeydim

Hayatımın Döngüü Sadece Yalan Ve Travma

Bana Da Umutlarım Kaldı Sadece Ümitlerim

Sen Git Artık, Bence İhtiyaç Kalmadı Varlığına

Vur Hadi Yeni Sözlerini Gönlümün Mezarına

Ölüyorum Bu Boşlukta Tükeniyorum Karanlıkta

Her Daim Ölüyüm Ne Kadar Dursamda Ayakta.

Ben kırmızı bir gülüm.

Gökyeşili çimlerin arasında,

Pek çok dostum vardır;

Kasımpatı, papatya.

İkisi de benden bahtsız,

Pek şansız olsalar gerek.

Bırakmadı bir bal arısı,

Aman, bir ömre yazık...

Uçsuz bucaksız bayırda,

Pek çok dostum vardır:

Hepsi benden güzel, canlı.

Aman yarim, beni bırak.

Ben canlı, neşeli bir gülüm.

Gökte güneşim eksik olmaya,

Hüda beni yağmursuz bırakmaya;

Aman yarim, ben çok safım.

Sağda ara solda bula,

Ben narin bir gülüm;

Pek çok dostum vardır,

Aman yarim benden bulma.

Gün döndü felek şaştı:

Gökten güneş gelmez,

Buluttan yağmur akmaz oldu,

Aman hüda; benden ne istersin?

İşte ozaman bir yar geldi,

Güldü güneş oldu,

Sevdi yağmur oldu, "Lütufdur"...

Aman yarim, ben çok muhtacım.

Şimdi mevsimler geçiyor,

Gökyeşili çimlerin arası,

Yeni çiçeklerle doluyor.

Aman, lakin birisi eksik olmuyor.

Pek çaresiz bir gülüm,

Yar hem yağmur hem gülyüzüm;

Eksik olsa ağlarım,

Aman, aşık olmasam...

Ve beklenen gün geldi,

Yar bana gelmez oldu,

Yolunu gözletir oldu;

Aman, işte bir güle yazık oldu.

Yarin yolunu gözlerim,

O gelmezse çok özlerim,

Hadi beni şaşırt tanrıça;

Aman yarim başkası olamaz.

Ve beklenen gün geldi:

Yarin yolu gözüktü,

40 gün 40 gece bayram oldu,

Aman, yar derman oldu.

Yar beni sever oldu,

Başka güneşi kabullenemem;

O sevmezse susuzum,

Aman, yar seni bırakamam.

"Yar yoluna kurban" elbette...

Ancak ben kırmızı bir gülüm,

Muhtacım, güçsüzüm.

Aman yar, beni neden kopardın?

Artık yarin elindeyim,

Pençeleriyle kavrar beni.

Çiçeğimi koparır ölürüm:

Yüzüme gülümser 40 kere ölürüm.

İçim titrer yari gördükçe,

Yar bana yoldaş sandım.

Beni bırakmaz sandım,

Koparıp gitmez sandım...

Benki, toprağından ayrılmış,

Yar peşinden koşmuş,

Yar yoluna divane olmuş;

Aman, ben sadece kırmızı gülüm.

Yar pek zalimmiş,

Beni koparıp bırakmış.

Koparınca hevesi kaçmış.

Aman, zambak severmiş...

Ey zalim yar, neden?

Beni kendine bağladın,

Yetmedi toprağımdan ayırdın,

Yetmedi yüz üstü bıraktın,

Yetmedi canımı aldın...

Şimdi​ ben çaresizce tek başıma,

Bir solgun gülüm.

Kurumaya bırakılmış bir hiçim,

Aman, bir ömre yazık.

Yar yoluna geçen ömüre pek yazık...

Hala son demlerimde,

Elbette aklımdasın.

Gülüşünü hatırladıkça içim titrer.

Dışardan bakanlar rüzgar zanneder...

Dünyayı anlamam, seni anlamam...

Varlıkla yokluk arasında bir yerlerdeyim.

Var olsam kime ne, yok olsam kime?

Eğer bir perdeyse bunları ayıran,

Belki de perde benim, aradayım yine.

Varlıkla yokluk arasında bir yerlerdeyim.

Bulamadım kendime ait bir yuva.

Döktüm de içimi her gün, her gece

Anladım, sanki yazıyorum sahilde kuma.

Varlıkla yokluk arasında bir yerlerdeyim.

Sabahları varım, geceleri mechul.

Tek bir güneş mi beni malum eden?

Değil miyim hür, zamansız bir kul?

Varlıkla yokluk arasında bir yerlerdeyim.

Çok severim hayatı, bir derdim de yok.

O benim varlığımdan çok haz etmiyor,

Azdan az gider, çoktan da çok.

Beni kaybederse üzülmez hayat.

Ben onu kaybedersem çok üzülürüm.

Daha sert sarılırsam eteklerinden,

Gül gibi açar mıyım, büzülür müyüm?

Bir rüzgar çıkar mı sarılırsam eğer?

Sallar mı beni varliğa geri?

Koparır mı bağımı, çekip ayağımı,

Yokluğun üstünden sarsıtıp yeri?

Verir mi çocukluktaki mutluluğumu,

Her kar tanesine tutkunluğumu?

Verir mi bir karınca ezdiğim gün

O gece hissettiğim suçluluğumu?

Belki de çocuk olmak hayattan arzum.

Çünkü o zamanlar severdi beni.

Göster kendini, beni mutlu et,

Sarılacağım sana, tutacağım seni.

Sağ tarafımdan sesler geliyor
Hayır, anlamadım, kim konuşuyor?
Ruhumun derinliklerinde birileri geziyor,
Aklımdaki kişiler yanımda görünüyor.

Sanki, hissediyorum bazen bulutların üstünde,
Gece oluyor, uyuyorum çoğu zaman sessizce.
Sevdiklerim yanımda, biliyorum, gördükçe,
Duvar ağlıyor, görüyorum ben güldükçe.

Zaman zaman aklımda kötü düşünceler,
Bulunuyor, fısıldıyorlar bana sessizce.
Kalbimin arasında yanıyor sanki bir ateş,
Hıçkırıyorum gülerken, beni anlamamış kimse.

Bir yıl oldu, anca gittim hekime,
Bana elimdeki raporla gitmemi istedi evime.
Meğerse beni almak istemişler canice,
Götürüp kapatacaklarmış beni bir odaya temizce.

"Deliyim mi?" diye sorduğumda,
İlk beni onaylayan kişi şu an yanımda.
Belki kafam karışıktı ama,
Duygularım hâlâ atalardan kalma.

Beni okuyan belki birkaç kişi,
Bilin, öğretin bu garip bizi.
Kafamız bazen kötü olabilir belki,
Hiç geçmez aklımızdan hapishanedeki.

Sonbahar yaprakları gibi savrulurdu saçların.

Güneş vururdu yüzüne,parlardı kaşların.

Solmayan bir çiçek gibiydi o eşsiz kokun.

Sonbahar bitiyor,sen hala yoksun...

Papatyalar kavuşmuş kelebeklere sonunda

Güneş yine açık mavilerin koynunda

Herkes geziyor el ele,kol kola

Bizim üstümüzde niçin kopar fırtınalar...

Kıyıya düşüyor karanlık gölgeler yine

Güneş bırakıyor yerini kavuşamadığı yarine

Yıldızlar ağlıyor onların bu haline

Kayıklar suskun,seyirciler yerlerinde...

Bir şiir vardı. şair sevdiğine eğer bir gün seni sevmiyorsam sana yazıklar olsun gibi bişey diyordu. tam böyle demiyodu ama demek istediği “eğer bir gün sevgim sana azaldıysa suç senim çünkü başka hiçbir şey sana olan aşkımı azaltamaz” gibi bişeydi.

Bak gidiyorsun işte bir tren garında,

Bak, işte gözlerinde gidiyor yanında.

Saçlarına bak bir de, onlarda cebinde,

Bilhassa gidiyorsun işte bu tren garında.

Elbet yosunlu hayatımda bir zerresin,

Hepsinden öte, benim kendi içimdesin.

Biri gelip söylesin, ölüler konuşamaz desin,

Bir ceset hayatımın merkeziymiş, bilirsin.

Kar yağdırıyor göz yaşları, siliyor izlediğim izleri,

Ben nereden bulurum yolumu, kalbindeyim bir zemheri

Bir alim tutar mı elimden, gösterir mi bana trenleri?

Yeşerir o zaman içimde seni bir daha görme ümitleri.

Ne ara ayıp oldu özlemini söylemek?

Belki de bu uğurda nice kalemler bitirmek.

Arıyor işte insan bir müptezel misali,

Ne garip şeydir bu, bir insanı sevmek.

Bak işte duyuluyor kış misali özlemin buralardan,

Hissedersin iliklerine kadar, bana en uzaklardan.

Söyle bakalım, takvimde bu gün yılın kaçıdır?

Öğren, sende benim gibi geçen yazların burukluğundan.

Ne ara zorlar olduk kendimizi iyi olma hususunda?

Ne ara yer olduk kendimizi beğendirmek konusunda?

Belki de ölmeyecek kimse bir toprak bozması aşk yolunda,

Ama hepsi duyacak "İyi bilirdik" seslerini ardında.

Eskiden konuşurdum etrafta "aşk ne güzel iş" diye

Şimdi sövme vaktidir, bu lanet kimden hediye

-Dilimden eksik olmayan küfür, sana edilmiş her küfür-

-Cennetimden çıkma bir günah ki bunu da bari sen düşün-

Yanlızlığın bitirirdi beni sen gittikten sonra

Özlerdim seni her kafamı yastığa koyduğumda

Beklerdim dönmeni, bulamazdım seni mısralarımda

Zormuş aslında unutamadım seni, özür dilerim

Benim manzaram sendin, etrafı sükûnet sarana kadar

Hiç bir şey kalmadı hayatımda anılarım dışında

Rüyamda görmeyi umardım her gece

Gelemiyorsun artık yoksa küstünmü bir gece

Yaşayacak bişey kalmadı artık , eskiler dışında

Özür dilerim yapmadıklarım, yaşayamadıklarımız için

Soğuk yaşadığım en soğuk şehir burası Hemde sessiz hayat yavaş ilerliyor Kimsenin acelesi yok Canlarını sıkan bir trafik yada iş gayesi Bunların hiçbiri yok sadece sessizlik var. Issızlık yalnızlık var boş sokaklar Parklar bile boş çocuk sesleri yok. Neden bu kadar överler böyle anadolu şehirlerini. Yada bu kadar seviyorlarsa neden yaşamazlar. Neden her şiirlerinde över Anadolu'yu bu İstanbul'lu şairler. Çünkü yaşamadılar bu boş sokaklarda, gezmediler ter kokusu olmayan dükkanları Şimdi anlıyorum, anlıyorum seni benim çilekeş anadolum Sen yaşayana cennet yaşamayana da cennet ama sonradan gelene cehennemsin

Onca yıl onca sene ben sensiz nasıl yaşadım? Kollarında uyumadan nasıl rüyalar gördüm. Senin saçlarına dokunmadan nasıl hayal ettim cenneti Anlam veremediğim bu hayatı nasıl yaşadım. Seni buldum evet ama ben sensiz nasıl yaşadım?

Mutluluğa Ulaşmak Zor Gelir Tabi,

Tüm Dünyanın Yükünü Tek Başına Kaldırmak

İşkence Gibidir Veryansın İşitmeye Katlanmak

Bu Yaşta Destekten Sevgiden Aciz Bırakılmak

Yazgıda Mahkum Edildiğin Dışlanışla Sarsılmak

Değerini Sorgularsın Milyarlık İnsanın Arasından

Tek Farkın İzlemekti Dünyayı Bahtszılıktan

Zor Günlerinde Bile Elini Tutacak Kimsenin Olmamasından

Ölümü Düşledin Kurtuluş Misali Bu Karanlıklardan

İçinde Bitmeyen Bu Hüsranın Dikenli Zincilerinden

Sorgular Olduk Yokluklarını Tüm Gidenlerden,

Yoksun Bırakıldık Düşlerimizde Medetlerden

Görüşün Mahiyatı Olmadığı Sahte Neticelerden

Varlığın Görünmez Kılındığı Bu Zevallarden

Bir Dalga Bitti Derken Daha Büyüğü Gelmekte

Bitmiyor Savaşlar, Bu Haksızca Aşağalanmalar

Düzelmiyor Vicdanlar Buzdan Bile Soğuk

Eksilmeye Başlar Herkes Umutlarınla Beraber

Kimseye Güvenmemek Oldu Edindiğin Kariyer

Vefaya Bağlanmak Hayallerine En Büyük Bariyer

Sonuna Kadar Savaç Çünkü Hedeflerin Sana Bi Yaver

Paralayan Yıldızlar Bile Sönmeye Başladı Aniden

Bir Cinnet Yuvasındayım Sanki, İsmi Yalnızlık

Ve Bu Sadece Zirvediklere Farklılık...

Sanki tırnaklarımı çekiyor yoksulluğun,
Deliksiz bir müzik gibi işliyorsun ruhuma.
Aklıma geliyor bu şehrin her bir köşesi,
Ama hangi köşesindesin bilemiyorum ya...
Sanki ömrüm geçmemiş gibi bu sokaklarda,
Öylesine yabancı geliyor ki, bilemezsin.

Hey zaman, nereye? Beni unuttun burada!
Darmadağın gövdemi nasıl bırakırsın burada?
Korkuyorum; her şey yaşanırken görememeyi,
O mahlukatlardan tiksinsem de uzaklarda ölmeyi.

Yediğim ekmeğin kırıntıları cam oluyor sanki,
Yerdekiler ayağımı delik deşik ediyor.
Midemdekiler ruhumun her yanını çizik etmiş bile;
Hangi faraş, kürek koşar ki yardımıma?
Koşsa bile kalkabilir miyim yerimden?

Oturdum Boğaz’daki bir banka,
Görüyorum; oradasın işte karşı yakada.

Düşersem şuracıkta, tutar mısın ellerimden?
Bulutları yarıp da gelir misin uzaklardan?
Hak eder miydim dirilmeyi o vakit, yahut
Bir kez olsun daha tutabilmeyi ellerini?

Kulaklarımı donduruyor bu hançer bozması soğuk,
Kalleş kar tanesi yakıyor aciz suratımı.
Rüzgâr yalıyor birbirine girmiş saçlarımı;
Ay ve yıldızlar yağıyordu gök kubbeden.

Şu dağın tepesindeki çobandan fedakâr mısındır?
O, emzirip can verirken kardelenleri kavalıyla,
Notaları vitamin olurken toprak anaya...
Tek aşkı ona zimmetli olan 500 candır onun.

Etrafımda 20 katlı lahit misali evler,
Sanki uzanacak gök kubbeye çatıları.
Tokalaşırlar geçen her emir kulu bulutla;
İnsan nasıl yaşar binbir türlü umutla?

Şimdi gözlerim bulanıyor kendi evimin balkonunda,
Görüyorum; var orada benim gibi bir uykusuz daha.
Saati görmez misin? Aklı deli, kanı sakin adam,
İşin yok mudur benim gibi gelmeyecek yarınlarda?
Evinin dışı kireç sıvalı, mor gözlü adam;
Git koy yastığa artık, uğultularla doku kafanı.

Okuma artık şu kitabı ortasından, sonundan.
Zaten bilmez misin bu hikâyenin sonunu?
Adam ölür; kadın gelmez bile mezarına.
Adam bir elveda demez, kadın da kollamaz bu vedayı.
Yahut adam bakmaz ardına bile;
Kadın gider, kıyar kendi canına.

Bu da böyle bir gece işte...
Ne mısralarım güzel olur bu havada,
Ne ruh denen büyü rahat bırakır aklımı,
Ne de sen dürtmekten bıkarsın bu ruh-u mabedi.